"keşke hiç büyümeseydim, hep çocuk kalsaydım"
Evet ! bunu sanıyorum erken söylemeye başladım ben.
Hatırlıyorum da annem ya da etrafımdaki diğer teyzeler-amcalar kırk küsur yaşlarındaydılar "keşke hiç büyümeseydik" derlerken. (İçinden "Sen de yolu yarıladın ama İpek diyen varsa, lütfen gitsin kendisini vuvuzelalarla dolu bir odaya kapatsın, beni uğraştırmasın)
Neyse ne, yaş kaçsa kaç?
Harbiden büyüdük aniden.
Pek de iyi olmadı be ya..
İdealize ettiğin şeyler ile gerçek arasında uçurumlar varmış meğer. Bazen köprüler kurduğunu düşünüyorsun iki uç arasında. Kuruyorsun kurmasına da meğer eğreti köprülermiş onlar. Zaten bir süre sonra tepetaklak düşüyorsun kendi gerçeğinin ve diğer gerçeklerin içine. Her düştüğünde görüyorsun ki gerçeklerin de küçülmüş, gerçeklerini değişitirebileceğin alan da. Her şey daha yapay, daha karmakarışık. Malum ipin ucunu bir türlü bulamıyorsun.
..velhasıl büyüdün çocuk, küçüldü hayallerin, küçüldü dünya..
Şarkı da çok hoş zaten, dinleyin gitsin anacım..
